Ouderverstoting. Wat is dat?

“Er is sprake van ouderverstoting als een kind ineens en zonder goede reden geen contact meer wil met een ouder waarmee het voor de scheiding een prima band had”

De conflicten tussen de ouders gaan meestal over gezag, zorg, omgang en/of financiën. In zo’n situatie is de kans groot dat een ouder – door de eigen scheidingsemoties – de belangen van het kind uit het oog verliest. Vaak is dat de ouder waar het kind na de scheiding woont of de meeste tijd verblijft. Deze ouder betrekt het kind in het conflict door zich consequent negatief en denigrerend over de ex-partner ofwel de andere ouder uit te laten en de omgang met die ouder te frustreren. Die ouder kan niets meer goed doen en vertegenwoordigt alles wat fout en slecht is, de andere ouder (de veroorzaker) vertegenwoordigt al het goede.

Ik wist wat mij zou gaan overkomen

Voordat ik in januari 2015 besloot te vertrekken van mijn ex-vrouw – nadat ik er achter was gekomen dat ze voor de 2e keer een buitenechtelijke relatie was begonnen – was de verstandhouding met mijn dochter Ismey en stiefdochter (die ik beschouw als mijn dochter) Ymana close en liefdevol. Ook met haar 2 oudere zussen, waarvan de oudste destijds was gediagnosticeerd met PPD-NOS. Dit trok in die tijd een enorme wissel op ons gezin en de relatie tussen mijn ex-vrouw en mij. Maar we hebben dit ‘overleefd’.

De kinderen hebben er detijds notabene zelf voor gekozen om mijn achternaam te gaan gebruiken. Dat ontroerde me, en tot op de dag van vadaag nog steeds.

Toen mijn ex-vrouw het zich realiseerde dat mijn beslissing definitief was, draaide haar gedrag zich om als een blad aan een boom. Was ik eerst van plan om een aantal dagen in een hotel te verblijven om rust in de situatie te brengen, dit heeft uiteindelijk 3 maanden geduurd. Want ik mocht van de één op de andere dag mijn/ons huis niet meer in. Ze dreigde met inschakelen van de Politie (want ik mishandelde haar zogenaamd) als ik voor de deur stond. Ik mocht de kinderen niet meer naar school brengen, geen schone kleren ophalen of de was doen (ik ben met een reiskoffer kleren vertrokken). Ik mocht niet meer met de honden wandelen en ga zo maar door.

Na 3 maanden vond ik in de buurt een 1-slaapkamer flatje en had weer een eigen plek. Maar, mijn ex aanvaardde zonder enige schaamte wel dat ik alles bleef betalen; qua hypotheek (die op beider naam stond), boodschappen en kosten voor levensonderhoud. Sterker nog; na 4 weken trok haar (destijds nieuwe) vriend bij haar in; in mijn huis…..

Deze situatie heeft uiteindelijk iets langer dan een jaar geduurd. En was voor mij financieel niet te behapstukken. Onderwijl deed mijn ex geen enkele poging om iets voor haarzelf te zoeken en mocht de makelaar het huis niet in om het te taxeren, indien we het gingen verkopen. Lang verhaal waarin veel meer gebeurd is; teveel om op te noemen…

De lastercampagne en manipulaties doen hun werk, het kind neemt de negatieve uitlatingen en haatgevoelens over en wil – uit zelfbehoud – uiteindelijk niets meer met de andere ouder te maken hebben. Het kind ‘verstoot’ de ouder uit zijn of haar leven door te weigeren nog contact met die ouder te hebben. Voor de buitenwereld lijkt het kind die keuze zelf te maken, maar het doet dit slechts onder de enorme druk van het loyaliteitsconflict wat door de lastercampagne en indoctrinatie is ontstaan. Ouderverstoting veroorzaakt ernstige (psychische) schade bij kinderen, waar ze vaak de rest van hun leven last van houden. Van dit gegeven heeft de moeder van onze dochter Ismey gebruik gemaakt om de kinderen tegen mij op te zetten. Hun geheugen te ‘vervuilen’ met incorrecte verhalen en herinneringen aan gebeurtenissen die niet zijn gebeurd.

Terugkijkend, ik had allang beter moeten weten. Het eerste huwelijk van mijn de moeder van onze dochter was ook gestrand om – volgens haar eigen zeggen – mishandeling door haar ex-man. Die had na hun scheiding om die reden ook geen enkel contact meer mijn hun 3 dochters. In mijn ‘onschuld’ heb ik al die jaren geloofd dat wat mij verteld werd de waarheid was. Want, wie liegt er over dat soort dingen? Helaas kwam ik er te laat achter dat er klaarblijkelijk wel mensen die daar over liegen, zij dus. Na een aantal jaren werd duidelijk dat haar verhalen niet klopte. Ik had contact gezocht met haar ex-man, omdat ik nieuwsgierig was. Hij vertelde me dat het geen contact meer hebben met zijn kinderen geen vrije keuze was. Hij is destijds tijdens hun scheiding overrompelt door de beschuldigingen door zijn ex in combinatie met een slechte advocaat; die niet opkwam voor zijn client. Maar aan de andere kant; hij heeft nooit moeite gedaan om contact te houden met de kinderen. Hij betaalde geen kinderalimentatie, stuurde nooit kaartjes op verjaardagen of met Kerst. En als ie dan een keer een kaartje stuurde, dan was het op een verkeerde verjaardagsdatum of had ie wel eens een naam verkeerd gespeld. Op geen enkele manier probeerde hij deel uit te blijven maken van het leven van zijn kinderen. Hij heeft zich lang verschuild achter de smoes dat hij als muzikant veel op reis was en daarom geen vaste afspraken kon maken om zijn kinderen te zien. Ik vind daar iets van, want als je van je kinderen houdt, dan doe je er alles aan om in hun leven te blijven…… Ook hij heeft dus daarover gelogen, dat hij zijn kinderen vanwege z’n ex niet mocht zien.

Niet zo vreemd achteraf. Want volgens zijn ex heeft na gedurende 10 jaar tijdens hun huwelijk er een ‘bijvrouw’ op nagehouden, in het zuiden van het land. Een dubbelleven dat hij er op nahield. En die bijvrouw wist ervan dat hij getrouwd was en kinderen had. Maar werd, ‘goedgelovig’ als ze blijkbaar was, aan het lijntje gehouden door zijn belofte ooit van zijn vrouw te gaan scheiden.

Dus, ik wist min of meer dat dit mij ook zou gaan overkomen als ik mijn ex zou gaan verlaten. Ik ben te lang in een huwelijk blijven hangen; omwille van de kinderen – ik wilde hen een tweede echtscheiding besparen – ‘durfde’ en wilde ik de beslissing niet nemen. Maar, als gevolg van gebeurtenissen die ik hier niet zal omschrijven heb ik uiteindelijk toch besloten om te vertrekken uit het manipulatieve huwelijk en voor mezelf te kiezen. Dat ik de kinderen als gevolg daarvan heb achtergelaten bij ‘zo’n moeder’ heb ik heel veel verdriet over gehad, en nog steeds.

Update mid september 2021

Ik ontving vorige week een bericht van mijn advocate dat in augustus 2021 de rechter het Ouderlijk Gezag over onze dochter bij mijn ex heeft ontnomen. Maar nog erger: mijn dochter zit sinds december 2020 al in een pleeggezin.

NIEMAND HEEFT MIJ HIEROVER OP DE HOOGTE GESTELD!

Ik vind het bizar en onbegrijpelijk hoe dit mogelijk is in een land als Nederland. Of misschien moet ik juist zeggen dat het alleen maar mogelijk is in dit land. Uiteraard heb ik direct actie ondernomen en contact gezocht met de Raad voor de Kinderbescherming en Jeugdbescherming Nederland; omdat ik me zorgen maak over mijn dochter.

Update begin oktober 2021

Zoals ik heb laten weten hoorde ik begin september van mijn advocate dat het geplande Kort Geding tegen mijn ex niet door hoefde te gaan. Omdat in augustus de rechter haar het ouderlijk gezag had ontnomen. En bovendien hoorde ik ook dat mijn dochter sinds december 2020 in een pleeggezin woont. Een enorme verrassing voor me. En wat een drama voor mijn dochter!

Na onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming is men tot de conclusie gekomen dat moeder niet in staat is om haar rol als verantwoordelijke moeder in te vullen. Uit respect en vanwege privacy voor mijn dochter zal ik hier geen onderdelen uit de Beschikking van augustus 2021 vermelden; maar wat er gebeurd is, is hartverscheurend. De conclusie was in elk geval dat de rechter in augustus 2021 heeft besloten om moeder het ouderlijk gezag over mijn dochter te ontnemen. Het woord ‘ouderverstoting’ staat nergens in de Beschikking vermeld, maar het druipt er vanaf.

Ik ben niet geïnformeerd door de Raad voor de Kinderbescherming, Veilig Thuis, de Rechtbank of de instantie die vanaf dat moment de voogdij kreeg over mijn dochter, dat dit is besloten. Alsof ik als vader niet meer besta en mijn wettelijk recht op informatie is niet gerespecteerd.

Wat mij frustreert is het volgende: in 2017 was de conclusie van het rapport van de Raad voor de Kinderbescherming dat het beste voor de kinderen zou zijn dat ik hen met rust zou laten. Want: ze hebben aangegeven in de gesprekken met de ‘onderzoekers’ mij niet meer te willen zien. De redenen erachter zijn niet onderzocht, maar gewoonweg aangenomen als “okee, dan niet” en dat in hun verslag opgeschreven. Ik heb samen met mijn advocaat daar protest tegen aangetekend, ook ingebracht in het dossier dat naar de rechtbank is gegaan. Mijn protest was dat de ‘onderzoekers’ onzorgvuldig te werk waren gegaan; niet aan feitenonderzoek noch aan waarheidsvinding hadden gedaan. Bijvoorbeeld geen hoor en wederhoor bij mensen uit de omgeving van ons gezin. Of advies gevraagd aan een externe deskundige over: “waarom zouden kinderen van de bijna letterlijk de ene op de andere dag zeggen dat ze hun vader niet meer willen zien?”. Destijds in 2017 gaf ik dus al aan dat er sprake was van ouderverstoting. Maar, men vond mij lastig en een boze man. Plakte direct de sticker ‘vechtscheiding’ op ons dossier en hebben mij vanaf 2017 al direct buitenspel gezet als gevolg van het advies. De uitspraak van de zitting die er op volgde was weliswaar dat moeder zich moest houden aan haar wettelijke informatieplicht en moest meewerken aan trajecten bij een hulpverleningsinstanties (ze heeft er sinds 2016 in totaal drie gesaboteerd), maar dat kon ze gewoon zonder enige (juridische) consequentie hieraan onttrekken. Niemand die daar iets van zei of dat ik er iets tegen kon doen; behalve een jaar later wederom naar de rechtbank stappen….. en een jaar later weer en een jaar later nog een keer.

En nu, bijna 5 jaar later constateert zowel de Raad voor de Kinderbescherming als de rechtbank dat er wél sprake is en was van ouderverstoting, maar doen er vervolgens niks aan om de oorzaak én gevolgen daarvan te ‘repareren’. Dat vind ik een enorm kwalijke zaak en een bewuste onbekwaamheid van het hele systeem.

Terug naar september 2021: toen ik hoorde dat mijn dochter sinds december 2020 in een pleeggezin woont en ik in augustus hoorde over ontnemen van het ouderlijk gezag, ben ik direct in actie gekomen. Als eerste bij de Raad voor de Kinderbescherming; hen er op attent makend dat ik in 2017 al had aangegeven dat er sprake was van ouderverstoting; maar door hen niet werd geloofd. Nu ze in 2021 het zelf ook hebben geconstateerd, dan zou het toch niet onlogisch van mij zijn dat ze hun ‘fout’ recht gingen zetten? En dus bijvoorbeeld een traject bij een hulpverlenings instantie kunnen starten om contact tussen mijn dochter en mij te herstellen? Maar hun antwoord was een resoluuut “nee, want dat dossier is inmiddels gesloten”. Ik was en ben verbijsterd over dit antwoord….. Ik heb dan ook – na een aantal mails heen en weer met een medewerker die alleen maar in de weerstand-modus zat – een klacht ingediend. Die werd redelijk snel opgepakt en ik werd gebeld door een mevrouw van de afdeling Klachten. Dat er destijds een verkeerde beslissing is genomen zou niet teruggedraaid worden, maar ze wilde me wel helpen om een ingang te vinden bij de voogd bij mijn dochter. Om met haar een gesprek te hebben.

Het heeft tot begin november geduurd tot het daadwerkelijk is gekomen tot de aanzet tot maken van een afspraak met de voogd van mijn dochter. Waarom heeft het zolang geduurd? Omdat het me enorm veel tijd en moete heeft gekost om überhaupt in contact te komen met iemand van Jeugdbescherming Gelderland. Mijn e-mails & brieven bleven onbeantwoord, en mijn terugbelverzoeken werd niet op gereageerd. Pas nadat ik een mail gestuurd had naar de directie kwam er beweging in en werd ik gebeld. Het eerste gesprek met een mevrouw van Jeugdbescherming Nederland verliep qua sfeer aardig. Ze beloofde me dat de voogd van mijn dochter telefonisch contact met me zou opnemen. Dat gebeurde inderdaad na een paar dagen. Maar, vervolgens werden er allerleid toezeggingen gedaan door de voogd van mijn dochter, die vervolgens niet werden nagekomen. Ik werd niet teruggebeld op afgesproken dagen, er werd niet gereageerd op mijn email waarom ik niks hoorde en als klap op de vuurpijl vertelde die voogd me dat het beloofde gesprek niet door kan gaan, omdat mijn dochter dat niet wilde… Dat wist ik uiteraard al – dat is een symptoom van ouderverstoting – maar zoals ik herhaaldelijk had aangeveven, ik wil graag in eerste instantie alleen met de voogd een gesprek. Om te horen hoe het met mijn dochter gaat, of ik ergens mee kan helpen (financieel of praktisch), hoe het gekomen is waarom ze in een pleeggezin woont, etc. Daarnaast wees ik haar op het feit dat ik nog steeds wettelijk recht heb om geinformeerd te worden over mijn dochter. Na enige weken kwam er dan eindelijk een beetje beweging in, en zou ze gaan overleggen met collegae wanneer de afspraak gemaakt kan worden. Een definitieve datum moet nog gemaakt worden. Maar het lijkt alsof er een positieve ontwikkeling in gang is gezet.

Daarnaast hoorde ik via het sociale netwerk dat de 3 dochters van mijn ex weer contact hebben gezocht met hun biologische vader. Als eerste ben ik enorm blij voor hen dat ze elkaar weer gevonden hebben in elkaars leven. Ik had hem in 2017 een brief geschreven of hij ervoor openstond om samen te werken met me in de zaak tegen ouderverstoting, maar dat was een te zware emotionele belasting voor hem. Ik vond dat jammer en verdrietig, maar begreep en respecteerde zijn keuze.

Hij heeft uiteraard een eigen versie van de waarheid over waarom hij 18 jaar lang niks van zich heeft laten horen en op geen enkele wijze een (financiële of praktische) bijdrage heeft geleverd aan de opvoeding en support van zijn dochters. Maar stelt zich nu wel op als ‘martelaar’ en beschuldigd mij ervan de veroorzaker te zijn van al het leed dat hem en zijn dochters is aangedaan….

Update begin januari 2022

Van november tot en met december ’21 heb ik bijna wekelijks contact gehad met de instanties Raad voor de Kinderbescherming (via een klacht die ik had ingediend) en Jeugdbescherming Gelderland (idem). Om met hen te overleggen op welke manier ik mijn rol van vader weer kan gaan invullen. Was eerst hun argument dat mijn dochter mij niet wilde zien, later werd dat genuanceerd omdat ze zich wellicht realiseerden dan dat juist de symptomen zijn van kinderen met ouderverstoting. Immers, mijn dochter wil inmiddels haar eigen moeder ook niet meer zien. En daarnaast heb ik het recht om geinformeerd te worden over hoe het met mijn dochter gaat. Dat leek te lukken, want de voogd van mijn dochter had in november 2021 toegezegd een afspraak met me te willen maken. Vanwege Kerst etc. zou de afspraak dan in januari 2022 gaan plaatsvinden.

De afspraak werd in de week na Kerst bevestigd door de mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming. Alle seinen leken dus op groen te staan en ik durfde bijna niet te hopen dat er wellicht een heel klein lampje brandt aan het einde van de donkere tunnel waar ik (en mijn dochter) al vijf jaar in zit…. En toen kreeg ik op 7 januari 2022 een mailtje van een meneer die Teamleider is bij Jeugdbescherming Gelderland. Hij had op eigen initiatief besloten dat de afspraak niet door zou gaan. Zijn motivatie: “De reden is dat in de afgelopen periode steeds duidelijker is geworden dat uw dochter niet open staat voor contact met u en ze wil ook niet dat haar voogd in gesprek gaat met u. Ik zal u in de loop van de volgende week nog een brief sturen waarin ik een en ander nog wat uitgebreider zal toelichten. Maar bij deze bent u dan op de hoogte dat de afspraak van X januari om 14 uur niet door zal gaan.” Ik heb hem direct gebeld en gevraagd naar de achterliggende motivatie en of hij de deskundigheid bezit om over dit onderwerp (ouderverstoting) een professionele beslissing te kunnen nemen. Maar hij hield me in alles op afstand; wilde nergens op ingaan en verschool zich alleen maar achter zijn voornemen dat hij mij een brief zou sturen. Volgens zijn LinkedIn profiel heeft hij een doctoraal Klinische Psychologie en lees ik verder niks over ouderverstoting deskundigheid. Daarnaast vind ik het uitermate opmerkelijk dat hij zijn 2 collegae passeert, door de afspraken die ik met hen had gemaakt zonder enige inhoudelijke motivatie aan de kant te schuiven.

Kortom, ik ben wederom 1 stap vooruit en 2 stappen achteruit gegaan. Uiteraard zal ik hier niet bij laten zitten, maar deze situatie is tekenend voor alle instanties waar ik de afgelopen jaren mee te maken heb gehad. Iedereen gaat uit van wat er niet mogelijk is, in plaats van te denken én ernaar te handelen van wat er wél mogelijk is.

Want hoe je het ook went of keert: kinderen die niet opgroeien met beide ouders in beeld zijn beschadigd en dat wreekt zich later later nóg meer.

Update begin februari 2022

Nadat in eerste instantie de afspraak bij Jeugdbescherming was afgezegd is het me ‘via gedoe’ uiteindelijk toch gelukt om een nieuwe afspraak te maken. Deze heeft plaatsgevonden op vrijdag 4 februari 2022, waarbij ik me heb laten vergezellen door een medewerkster van Adviespunt Zorgbelang. Een vriend van me is werkzaam in deze sector – dus hij weet af van mijn ‘strijd’ – en heeft me met hen in contact gebracht. De toegevoegde waarde is dat als je je door zo iemand bij laat staan tijdens het gesprek, ze zich richten op de procedures en te volgen regels etc. Zelf – als ‘slachtoffer zijnde – zou je in de spreekwoordelijke valkuil kunnen stappen van emoties en daardoor het gesprek een richting geven die je eigenlijk niet op wilt. De andere kant van de tafel heeft namelijk nul emotie (terecht, want het is ‘maar’ hun werk, en als je pech hebt ontbreekt het die persoon ook aan empathie). Dus, iemand met verstand van zaken en ‘twee horen meer dan één’ is van toegevoegde waarde.

Ook belangrijk: spreek vooraf – dus als je de afspraak maakt – een agenda af met punten die je wilt bespreken en jouw verwachtingen van de afloop het gesprek. En vraag of er een verslag van wordt gemaakt. Dan staat dat tenminste zwart op wit en voorkomt eventueel achteraf misverstanden over wat er gezegd is, en niet.

De meneer met wie we de afspraak hadden is Teamleider bij Jeugdbescherming Gelderland en dus leidinggevende van de voogd van mijn dochter. Officieel omschreven is zijn verantwoordelijkheid: “Leidinggeven aan twee teams van medewerkers die uitvoering geven aan jeugdbeschermingsmaatregelen.” An sich prima dat hij onze gesprekspartner was, omdat we dan met iemand een gesprek hadden die mandaat heeft.

Ik was uiteraard zenuwachtig, had me (wellicht teveel en te grondig) voorbereid met kennis over artikelen uit de Jeugdwet, Beroepscode van medewerkers in de Jeugdzorg, wettelijke informatieplicht etc. Ik wist immers niet wat me te wachten stond. Maar ik besloot om met nul verwachting het gesprek in te gaan, ervoor te zorgen dat ik ‘in control’ bleef over mijn emoties/verdriet en de focus zou houden op mijn wens: wat is het beste dat we kunnen bereiken voor mijn dochter Ismey? Want die zit al sinds december 2020 in een pleeggezin, heeft haar moeder verstoten, leeft van een minimale financiele vergoeding/zakgeld en dan ook nog es al die Corona maatregelen waar ze mee te maken heeft.

Het gesprek begon wat stroef – dat kwam ook omdat ik de keer (toen hij 1 dag vantevoren het geplande gesprek annuleerde) dat ik de teamleider aan het telefoon had gehad het geen prettig gesprek was. Niet in de zin dat we boos op elkaar waren, maar dat ik teleurgesteld was en dat ook uitte naar hem. Waarbij ik uiteraard wel respectvol bleef. Maar als vader enorm verdrietig en teleurgesteld was van de annulering; immers, ik dacht dat ik dichtbij het zoeken naar een opening was en die annulering voelde als de deur recht in mijn gezicht dichtslaan.

Maar na een aantal minuten ontdooiden we beiden en draaide het gesprek heel langzaam naar wederzijds begrip en vanuit ieders perspectief het open staan om te kijken of er een opening is. Van twee kanten realiserend dat mijn ‘ideale’ wens – namelijk weer contact met mijn lieve dochter – niet mogelijk is. Ook gezien het feit dat ze nog maar 5 maanden (tot juni) onder de zorg van Jeugdbescherming Gelderland valt. Vandaar ook mijn vraag hoe we eventueel kunnen gaan samenwerken aan de voorbereiding van daarna, dan is ze namelijk officieel meerderjarig. En, ik wil heel graag mijn rol als vader weer oppakken, in welke vorm dan ook.

Vanwege privacy ga ik hier niks vertellen over de inhoud van het gesprek en gemaakte afspraken. Maar het hielp dat ik kalm en beheerst was, en hem (over-)duidelijk liet merken dat ik niet uit was op een confrontatie. Wat hielp is dat ik mijn huiswerk had gedaan en wist waar ik het over had.
Ik heb meermaals benadrukt dat ik het belang van mijn dochter voorop stel in alles wat ik wens. Het ging mij niet over ‘gelijk hebben’ of ‘verwijten’. Mijn doel was en is: hoe nu verder en welke rol kunnen we daarin gezamenlijk oppakken?

Tijdens het gesprek bewoog hij heel erg langzaam van ‘er kan helemaal niks’ naar ‘okee, ik zal er over nadenken’ naar uiteindelijk concrete afspreken/actiepunten.
Weliswaar geen garantie, maar hij staat niet meer in de weerstand-stand.

Meer zat er niet in vandaag. Ik kreeg complimenten van de dame van Zorgbelang over hoe ik het gedaan had; ze maakte bijna nooit mee dat ze een ouder trof die het zo goed voor elkaar had. Zowel qua feitenkennis als rustig en beheerst blijven tijdens het gesprek. Dus; die kan ik in m’n zak steken, dat compliment 😉 De teamleider merkte op dat we inderdaad een valse start hadden gemaakt tijdens het eerste telefoongesprek en dat hij dit gesprek niet als onprettig heeft ervaren. Voor mij ook fijn om te horen, want hij zal best vaak te maken hebben (gehad) met boze/gefrustreerde/emotionele ouders.

Next steps: wachten op het verslag dat hij gaat maken. En daarna de opvolging van de gemaakte afspraken. Wordt vervolgd…….

Update juli 2022

Het is een tijdje stil geweest op deze pagina. Vanwege mijn nieuwe baan en omdat de instanties waarmee ik te maken heb zich hebben gehuld in stilzwijgen. Ik was er al vrij snel achter wat de achterliggende reden van dit stilzwijgen was. De meneer van Jeugdbescherming Gelderland met wie ik bovenstaand gesprek heb gehad, stuurde me na een paar weken (dat was medio april ’22) een mailtje, met de mededeling dat hij op de drempel van zijn pensioen stond en het dossier zou overdragen aan een collega (wiens naam hij vermeldde in de mail). Die zou dan contact met mij gaan opnemen.

Zoals verwacht bleef dat een tijdje stil, waarna ik na een week of zes zelf maar contact opnam met degene die het dossier op zijn bureau had gekregen. Al gauw bleek dat die meneer er helemaal geen zin in had en allereerst er met gestrekt been inging tegen mij. Ik werd weggezet als zijnde lastig, een vader zonder gezag heeft nul rechten en eigenlijk kwam het er op neer dat Jeugdbescherming Gelderland er alles aan deed – en op de juiste manier handelde – om hun cliënt (is mijn dochter) te beschermen tegen haar vader. Want, in hun ogen was en ben ik de grote boosdoener.

Er werd voorbij gegaan aan het feit dat de moeder van mijn dochter haar ouderlijk gezag is ontnomen, omdat eindelijk de instanties en rechtbank haar leugens doorzien hebben. En alle beschuldigingen over en richting mij dus onterecht en onwaar zijn gebleken. En zoals verwacht ging niemand daar iets mee doen, als in proberen om met die wetenschap het contact tussen mij en mijn dochter te herstellen. Of op z’n minst mij laten weten dat ze met mijn dochter gecommuniceerd hebben om bij haar te polsen wat ze er van van vindt, nu de verhalen door haar moeder onwaar gebleken zijn.

Omdat het medio april was, kwam het punt dichterbij dat mijn dochter 18 jaar oud zou worden. Daarmee zou ze niet meer onder de juridische verantwoordelijkheid vallen van Jeugdbescherming Gelderland en dus zou haar voogd niet meer in beeld zijn. Ik besloot dus om contact te zoeken met die voogd en haar een mail te sturen. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een Out Of Office van die mevrouw dat ze tot en met juli 2022 op vakantie is. Ik was met stomheid geslagen: en wie is dan de nieuwe tijdelijke voogd van mijn dochter en met wie kan ik dan contact opnemen om te overleggen of er al een plan is voor mijn dochter na haar 18e verjaardag? Blijft ze bij die pleegouders wonen? Is er iets geregeld qua studiefinanciering? Heeft ze financieel ondersteuning of andere soort van hulp nodig? Of wat dan ook.

Ik heb met deze vragen wederom contact gezocht met Jeugdbescherming Gelderland, met die meneer die mijn dossier beheerde. Maar dat is gewoon een hele nare man, ik kan het niet anders zeggen dan wat het is. Geen enkele compassie of mij het idee geven dat hij begreep wat het beste is voor een kind. En zijn gedrag is dus eigenlijk tekenend voor die instantie: een commercieel bedrijf was omzet wil draaien en verder geen zin heeft in moeilijk gedoe.

Ondertussen liep de klacht die ik had ingediend tegen de Raad voor de Kinderbescherming ook nog. Ik had een oproep ontvangen voor de zitting in de rechtbank te Zwolle, medio mei. Daar aangekomen en te hebben plaatsgenomen in de ruimte waar de zitting zou plaatsvinden, zaten tegenover mij 5(!) personen van de Klachtencommissie en aan de andere kant 2 personen van de Raad van de Kinderbescherming; een heer en mevrouw. Ik was in mijn eentje; had ook geen advocaat of iemand anders meegenomen om me te ondersteunen of begeleiden. Ik ben immers een vader die in zijn eentje al jaren lang vecht tegen het systeem, de instanties en eigenlijk ook tegen de rechterlijke macht.

Tijdens de zitting ging de aandacht van de voorzitter in eerste instantie uit naar wat en hoe de Raad van de Kinderbescherming zich in deze had opgesteld en had gehandeld. Er kwam al gauw boven water dat alles bij elkaar niet de schoonheidsprijs verdiende, om het maar netjes te zeggen. De mevrouw en meneer probeerde weliswaar hun werkgever en eigen handelen te rechtvaardigen, maar het kwam eerder over als ‘achteraf recht kletsen wat krom is’ dan dat het destijds het juiste zou zijn wat ze gedaan hadden moeten hebben. Uiteraard ben ik ook aan het woord geweest. Mijn samenvatting was dat ik me jarenlang niet gehoord voelde, dat ik zonder enige waarheidsvinding of feitenonderzoek ben weggezet door de RvdK als dader en veroorzaker van alle ellende. En dat als gevolg van de eenzijdige conclusie van de RvdK er een advies is uitgebracht naar de Rechtbank, die dit klakkeloos heeft overgenomen. Wetende dat het advies van de RvdK niet het juiste is en niet gebaseerd is op feiten en onderzoek. Immers, deze instantie heeft slechts de wettelijk plicht tot inspanning, en niet tot waarheidsvinding.

En dit is de grootste veroorzaker van alles wat te maken heeft met ouderverstoting. Het is een schande dat dit al jarenlang zonder aandacht zijn beloop kan krijgen.

Aan het einde van de zitting vroeg de voorzitter van de Klachtencommissie of iemand nog iets wilde opmerken. En de meneer van de RvdK vond het blijkbaar passend om tegen mij te zeggen: ik ben zelf vader en ik kan me niet voorstellen welk leed en verdriet u heeft wat u is overkomen, als mij hetzelfde zou overkomen. Ik wens u daarom heel veel sterke, kracht en wijsheid toe”. Ik moest me beheersen om niet uit emotie te reageren over deze enorm ongepaste en domme opmerking. En zo iemand werkt dus bij de RvdK……

Enige weken later viel de beslissing in de brievenbus. En uiteraard, in het kader van een eigen slager die zijn vlees keurt was de de beslissing dat de Raad van de Kinderbescherming an sich niet onjuist had gehandeld. Ik heb heel diep adem gehaald, tot 100 geteld en het losgelaten. Wat ik eigenlijk vantevoren al wist is gewoon uitgekomen. Dit soort instanties willen, zullen en gaan nooit veranderen.

Update begin september 2022

Het ‘gedoe’ rond Jeugdbescherming Gelderland liep ook nog steeds. De opvolger van degene met wie ik voorheen contact heb gehad, had duidelijk geen zin om de vervelende erfenis van zijn voorganger en zijn strategie was om mij allereerst af te willen poeieren. Toen dat niet lukte besloot hij om mij dood te zwijgen en nergens meer op te reageren. Ook niet op de klacht die ik tegen Jeugdbescherming Gelderland heb ingediend. Want ze hebben enige maanden geleden toezeggingen gedaan, maar zijn die vervolgens nooit nagekomen. Daarnaast heb ik gebruikt gemaakt op de wet Recht op Inzage en JG gevraagd om mij te laten weten waar en hoe mijn persoonsgegevens zijn opgeslagen in hun systemen.

Maanden hoorde ik niks, tot ik ineens een mail ontving dat ik niet ben komen opdagen bij een zitting van de Klachtencommissie en dat ze daarom maar hadden besloten om in hun eigen voordeel te beslissen. De redenering hiervan uiteraard daar op aangepast. Ik heb na ontvangst van die mail gereageerd dat ik nooit een uitnodiging heb ontvangen. In die uitnodiging stond blijkbaar ook dat ik mijn komst moest bevestigen, en ook of ik iemand zou meenemen. Ik vind het vreemd en onbeleefd dat ze geen contact met me opnemen waarom ik nog niet had gereageerd. Immers, de Klachtencommissie zou een onafhankelijke partij moeten zijn. Dat is dus blijkbaar niet het geval.

Kortom, ik heb ze laten weten dat ik niet akkoord ga dat ze me afpoeieren en heb een klacht ingediend bij de Adviesraad Jeugd & WMO gemeente Arnhem. Dit is de afdeling die moet toezien of de bedrijven (want dat is Jeugdbescherming Gelderland) van wie ze ‘zorg’ inkopen volgens de afspraken en procedures hun werk doen. En dat is in deze zeer zeker niet het geval!

Dan iets anders. Medio augustus kreeg ik een brief van DUO. Met de mededeling dat mijn dochter aanvullende studiefinanciering had aangevraagd en dat die was toegekend. Ik snap daar niks van; dat is onnodig omdat ik voldoende verdien om haar te kunnen (en willen) ondersteunen. Al jaren probeer ik contact te zoeken met haar moeder, met haar en met de instanties (zoals bijvoorbeeld recentelijk Jeugdbescherming Gelderland) om dit duidelijk te maken. En desondanks gaat ze zich inmiddels de schulden steken….. Compleet onnodig en zinloos, want als ze later een huis wil kopen dat zeult ze die studieschuld met zich mee. Dus wat ik na ontvangen van die brief heb gedaan: ik heb haar een SMS gestuurd, maar geen reactie. Ik vermoed omdat ze mijn nummer heeft geblokkeerd. Ik heb gebeld naar de moeder van mijn dochter, maar die neemt uiteraard niet op. Vervolgens een brief gestuurd naar het laatst bij mij bekende adres: geen reactie. Een mail gestuurd naar haar oudste zus: geen reactie. Een brief gestuurd naar haar tante (zus van haar moeder): geen reactie. En alle voorheen gezamenlijke kennissen hebben geen contact meer met haar, dat is destijds verbroken omdat men achter de leugens was gekomen die haar moeder had verspreid. Zo zie je maar weer, ook dit is een gevolg van ouderverstoting. Dat het sociale netwerk van moeder achter de waarheid komt en dat de kinderen daar de dupe van worden.

Ik ben dus nog aan het nadenken of er nog andere manieren zijn om mijn lieve dochter te laten weten dat ze studiefinanciering niet nodig is. En als dat niet lukt, dan komt dat nog wel als we weer contact hebben.

De oudere zus van mijn dochter heb ik 12 jaar opgevoed. Ben bij haar geboorte aanwezig geweest, omdat haar vader daar niks van wilde weten. Hij is 12 jaar lang buiten beeld geweest; letterlijk en figuurlijk. Heeft nooit omgekeken naar haar of willen bijdragen aan de kosten van haar levensonderhoud. Voor mij uiteraard geen punt, want ik beschouw haar als mijn eigen dochter. Dus ik ga er vanuit dat ook zij een studiefinanciering heeft aangevraagd, of op een andere manier financiële ondersteuning kan gebruiken. Vandaar dat ik contact heb gezocht met haar biologische vader, met het aanbod om mijn ‘stiefdochter’ Ymana financieel te willen ondersteunen. Niet alleen omdat ik dat als mijn morele plicht zie, maar ook omdat haar vader een muzikant op z’n retour is. Heeft jarenlang op te grote voet geleefd en dus geen spaarpotje. Tijdens Corona kwam hij in het nieuws omdat hij bij de Jumbo gratis samples stond uit te delen. Veel mensen bewonderden hem, maar ik vind het triest dat iemand jarenlang met de dag heeft geleefd – nooit een financiële bijdrage heeft geleverd voor zijn 3 kinderen die ik jarenlang heb opgevoed – en geen potje heeft gespaard waarop hij kan terugvallen in mindere tijden. Met andere woorden, als vader is hij niet in staat om zijn dochters financieel te ondersteunen.

Hij stuurde me een mail terug met het verzoek om hen met rust te laten. Met onder andere als reden “je hebt de kinderen genoeg beschadigd de afgelopen jaren”. Wat een nonsens en schijnheiligheid van iemand die jarenlang zijn kinderen heeft genegeerd en een dubbelleven heeft geleefd. Hij heeft het eerste jaar nadat hij zijn kinderjaren had verlaten geen kinderalimentatie betaald. Er was een rechtszaak via het LBIO nodig om hem aan die wettelijke uitspraak te gaan houden. En nadien heeft hij nooit mer gedaan dat minimaal noodzakelijk. Geen kaartjes, geen brieven of vragen of hij kon bijdragen aan de kosten van levensonderhoud van zijn kinderen. En ondertussen wel de erfenis van zijn moeder verkwanselen, een Porsche kopen en een tweede huis in Spanje. En dan nu zielig gaan doen en zichzelf als slachtoffer opstellen? Een enorm zwaktebod en wederom een teken van het niet hebben van een ruggengraat.

Update mid september 2022

Nu de Raad voor de Kinderbescherming het advies had uitgebracht dat de moeder van mijn dochter niet in staat is om haar rol van moeder op de juiste wijze in te vullen, waarop het ontnemen van Ouderlijk Gezag is gebaseerd – is duidelijk geworden dat ik onterecht als ‘dader’ ben weggezet. Degene die daar jarenlang aan heeft meegewerkt, is de advocate van mijn ex. Die heeft rechtszaak op rechtszaak, beroep na beroep alles uit de kast getrokken om mij figuurlijk kapot te maken en de kinderen van me te te laten afpakken. Mijn ex had een toevoeging en kon daarom ‘gratis’ procederen. Ik verdiende teveel en ben er letterlijk bijna financieel failliet aan gegaan. En nu, na al die jaren is er in 2021 eindelijk duidelijk geworden dat ik niet de persoon ben zoals ze mij heeft neergezet.

Het is de plicht – staat in de gedragscode van de advocatuur – dat advocaten altijd moeten streven naar een voor beide partijen de beste oplossing. Welnee, het in staat stellen van moeder om de kinderen van me af te pakken en misbruiken van de kennis hoe het systeem in dit soort zaken werkt valt daar niet onder. Voor mij de reden om een klacht in te dienen. Als ze dat bij mij doet, dan doet ze dat ook bij anderen. Dat moet gestopt worden.

Dus, ik heb tegen deze advocate uit Doetinchem een klacht ingediend bij de Deken van Advocaten. Het duurt een aantal maanden zodat beide partijen de kans krijgen om elk hun zegje te doen. Daarna bestaat de mogelijkheid om tot een persoonlijk gesprek te komen of dat de advocaat tegen wie de klacht is ingediend eventueel een schikkingsvoorstel doet. De bewuste advocate heeft hier geen gebruik van gemaakt. Niet dat ik uit ben op een schikkingsvoorstel, maar dat terzijde. Dus toen ik na die termijn aangaf bij de Deken van Advocaten dat we dan maar naar de Klachtencommissie moesten stappen, heb ik per direct de gevraagde stappen ondernomen. Maar, een dag later stuurde de bewuste advocate een mail dat ze ‘vergeten’ was aan te geven dat ze wél een persoonlijk gesprek wilde. Maar dat station zijn we gepasseerd. Ik ben dus in afwachting van hoe het hierna gaat verlopen.

Wordt vervolgd……

En dat is is na 5 maanden dan ook gebeurd: de Deken van Advocaten is van mening dat voornoemde advocate niets te verwijten valt. Het was een uitslag die te verwachten was, immers: de slager keurt hier zijn/haar eigen vlees. Het is dus een bevestiging van wat alom bekend is: de rechterlijke macht en advocatuur staan niet open om zichzelf kritisch in de spiegel te kijken en zichzelf af te vragen of de manier waarop men omgaat met het onderwerp Ouderverstoting nog van deze tijd is. Er zijn inmiddels talloze rapporten, onderzoeken, tegengeluiden die aantonen dat het zo niet meer langer kan. Maar alle betrokkenen (advocatuur, rechterlijke macht en alle betrokken instanties zoals Raad voor de Kinderbescherming, Jeugdbescherming, Veilig Thuis etc.) negeren dit, naast zich neerleggen en gewoon doorgaan met het destructieve handelswijze. Het blijft dus vooralsnog een op voorhand verloren strijd. En een bruggetje naar het volgende hoofdstuk….

Update augustus 2023

Het is een tijdje stil geweest van mijn kant. Ben druk geweest met de verkoop van mijn huis in Oosterbeek, zoeken naar een nieuwe plek, verhuizen, klussen, etc. etc. En oh ja, tussendoor ook nog werken en golfen 😉 Inmiddels is de rust wedergekeerd (behalve op mijn werk) en ben ik geland op mijn nieuwe plek in Arnhem.

Voor wat betreft mijn lieve dochter heb ik uiteraard nog initiatief genomen om haar (via via) te contacten rond Kerst, na mijn verhuizing (adreswijziging) en aan het begin van de zomervakantie; met mijn aanbod om haar een haar zus Ymana financieel een handje te helpen met bijdrage voor de zomer vakantie. Maar zoals verwacht heeft niemand die ik het bericht heb gestuurd gereageerd. Ik blijf het ongelofelijk vinden dat mensen zich het recht toe-eigenen om zich zogenaamd als neutraal op te stellen, wel contact blijven houden met mijn dochter – maar niet de beleefdheid hebben om op mij te reageren.

Uiteraard blijf ik met enige regelmaat mijn dochter kaartjes/brieven sturen, in de hoop dat die haar ooit zullen bereiken en ze ze zal gaan lezen.

Ik schrijf deze ‘augustus 2023 update’ op 29/8/’23. Gister las ik een bericht op LinkedIn dat aansluit bij de laatste alinea van mijn vorige update. Het bericht betreft de rechter die – uit eigen naam – zich kritisch heeft uitgelaten over de handelswijze van de rechterlijk macht inzake Ouderverstoting. Een jaar of 2 geleden heeft ze zich op LinkedIn hierover uitgesproken, maar ook in het vakblad Mr. Online en tijdens een interview op RTL Late Night, met Humberto Tan. Haar optreden en reactie vonden enorm veel bijval, zowel van de kant van de ‘slachtoffers’ (dus de ouders die te maken met dit onderwerp), maar ook van kinderen van voornoemde ouders, subject matters experts en advocaten die dezelfde mening zijn toegedaan.

De reuring die dat heeft veroorzaakt is – zo blijkt – heftiger dan men kon vermoeden. Dingen gaan niet zo snel in die wereld, maar na ongeveer 2 jaar is het dus duidelijk geworden dat betreffende rechter een ‘berisping’ heeft gekregen….. Dus, een spreekwoordelijke ‘slap on the wrist’. Heeft geen gevolgen voor haar, behalve dat het haar blijkbaar wordt kwalijk genomen dat ze haar eigen nest heeft bevuild. En naar mijn mening is dát dus zi kwalijk; je mag je als rechter blijkbaar niet openlijk kritisch (maar respectvol en constructief) uitlaten over je eigen vak en beroepsgroep. En dat maakt dus ook meteen duidelijk waarom de rechterlijke macht nooit zal en wil veranderen m.b.t. het onderwerk Ouderverstoting. Het is een gesloten bolwerk dat vooral vasthoudt aan tradities en de linies gesloten houden. Dat is namelijk hun enige machtsmiddel.

Lees het betreffende artikel hier: https://www.mr-online.nl/berisping-van-rechter-blijft-in-stand-na-advies/

En ondertussen is de zomer bijna voorbij. Is mijn lieve dochter waarschijnlijk weer gestart op school/opleiding en heb ik nog steeds geen idee wat ze doet en hoe ze financieel rondkomt. Zoals ik al eerder heb aangegeven mag DUO niks voor me doen, qua informatie verstrekken welke opleiding ze doet. En ze mogen geen contact met haar opnemen om mijn boodschap door te geven. Aanvragen van studiefinanciering is namelijk compleet overbodig, omdat ik haar kan en wil ondersteunen.

Tot zover; als ik weer iets te delen heb, dan meld ik me hier weer.

Update December 2023

Na de zomer ben ik een tijdje wegens omstandigheden uit de running geweest. Een aantal weken complete rust gehouden en dus ook niet gewerkt. De optelsom van gebeurtenissen van de afgelopen jaren hadden hun tol geëist, voornamelijk mentaal. Uiteraard was ik fysiek ook erg moe, een combinatie van werkdruk (deels mezelf opgelegd) en uitgestelde zomervakantie.

Die tijdelijke ‘pauze’ heeft me goed gedaan. Goed kunnen nadenken – en deskundig advies ingewonnen – over ‘hoe nu verder’ met betrekking tot het gemis, verdriet, onmacht, boosheid, machteloosheid, frustratie en grenzeloze gevoel van het spreekwoordelijke gevecht niet op willen geven. De conclusie is dat ik genoeg heb gedaan op dat gebied, zowel in mentale zin, financieel, moreel, praktisch en vanuit de verantwoording als vader. En dus: genoeg is genoeg. Het heeft me tot – zoals de ‘geleerden’ het noemden bijna gebracht tot ‘mentale overbelasting’. En dat is de grens die ik niet moet gaan overschrijden.

Ik leid immers ook mijn eigen leven en heb ten opzichte van mezelf ook de ‘plicht’ om aan mijn eigen geluk te denken en daar naar te handelen. Die beslissing heb ik dus genomen. En het ‘schuldgevoel’ dat ik eerst had om mijn dochter niet in alles op plek 1 te zetten, heb ik losgelaten. Eigenlijk moet ik zeggen; geleerd om dat los te laten. Uiteraard hou ik nog steeds zielsveel van mijn dochter Ismey (en van haar stiefzus Ymana), maar ik heb er alles – en meer aan gedaan – om haar/hen te laten dat te laten weten en dat ik hoop dat we ooit weer deel gaan uitmaken van elkaars leven. Maar daar zijn 2 partijen voor nodig. Ik heb 8 jaar lang – sinds ik weg ben gegaan bij de moeder van mijn dochter – daar voor gevochten. Maar nu is het ‘genoeg is genoeg’.

Ik heb het jaar dus afgesloten met een heerlijke reis naar en door Maleisië. Letterlijk en figuurlijk afstand genomen; en de tijd gehad om mijn hoofd er prioriteiten weer op orde te krijgen. De trip heeft me ongelofelijk goed gedaan.

En tenslotte; het boek ligt letterlijk en figuurlijk op de plank. Een paar personen hebben het manuscript en ik moet nog steeds een afspraak maken om bij hen feedback op te halen. Vooralsnog stel ik dat voornemen steeds uit. Wie weet ergens in het nieuwe jaar, of niet.

Ik las vorige week op de site van de Telegraaf dat er een andere vader die ook slachtoffer is van ouderverstoting, zijn boek heeft uitgebracht. Ik heb uiteraard meteen contact met hem (George Westerduin) gezocht en digitaal met elkaar gesproken. Het is goed dat er aandacht voor wordt gevraagd; complimenten voor hem. Ik hoop dan ook dat verhalen zoals deze in de toekomst niet meer vertelt hoeven te worden. Maar ik zie dat eerlijk gezegd niet rooskleurig in.

Mocht je zijn boek willen bestellen, dan kan dat onder andere bij BOL: https://www.bol.com/nl/nl/p/lieverd-waarom/9300000167827988/ (Dit is geen link waarvan ik na aankoop een ‘kickback bedrag’ krijg).

Tenslotte; ik wens iedereen (vaders, moeders, opa’s, oma’s, ooms, tantes, neven, nichten, vrienden van de ouders, wederzijdse kennissen, vriendinnen en vrienden betreffende kinderen heel veel sterkte en kracht toe, als ook zij te maken hebben met – en ook een soort van slachtoffer zijn van – ouderverstoting.

Hieronder wat algemene informatie en ‘weetjes/tips’ over het onderwerp. Wie weet heb je er iets aan.

HIERONDER ALGEMENE INFO OVER OUDERVERSTOTING

Wanneer de ex-partner narcistisch is

Wanneer de ex-partner narcistisch is, zal deze vaak proberen de kinderen tegen de andere ouder op te zetten. Dit gebeurt vaak door de ene ouder zwart te maken en situaties te manipuleren; de omgang wordt tegengewerkt of zo moeilijk mogelijk gemaakt. Kinderen worden dusdanig gebrainwasht en gemanipuleerd, dat zij vaak de narcistische ouder die deze technieken inzet, gaan volgen en niet meer aan heldere waarheidsbevinding kunnen doen. Een scheiding is voor kinderen al zo heftig en ingrijpend en als de narcistische ex de boel dan ook nog eens gaat lopen verzieken, wordt het voor een kind al helemaal verwarrend. Ze weten niet meer welke ouder de waarheid spreekt en worden enorm aangetast in hun gevoel van zekerheid en veiligheid. Ieder kind heeft zaken die hij/zij mateloos irritant vindt van zijn/haar ouders. De narcist zal deze uitvergroten. Er worden bewust nare herinneringen opgehaald en negatieve eigenschappen van de andere ouder uitvergroot. Door deze alsmaar aan te kaarten en te herhalen, wordt een kind langzaamaan afwijzend ten opzichte van de andere ouder en negatief geprogrammeerd. Het kan ook zo zijn dat er andere factoren een rol spelen, zoals intimidatie die door de narcistische ouder wordt toegepast of het kind is bang voor straf, waardoor het maar voor de onveilige en instabiele ouder kiest, dit kan ook een loyaliteitskwestie zijn. Een kind voelt feilloos aan welke ouder stabiel is en welke niet.

“Ouderverstoting is emotionele kindermishandeling”

Deskundigen, waaronder de Kinderombudsman, zijn het er over eens dat ouderverstoting (de term komt van het Engelse Parental Alienation ofwel PA) een ernstige vorm van kindermishandeling is.

Ouders die dit meemaken, hebben in eerste instantie geen idee wat hen overkomt. Hun eigen kinderen keren zich tegen hen, gedragen zich steeds vijandiger en willen uiteindelijk niets meer met hen als ouder te maken hebben. Tegen de tijd dat ouders beseffen wat er werkelijk aan de hand is, dat het ouderverstoting heet en dat zij lang niet de enige zijn die dit overkomt, is het vaak al te laat.

De kinderen staan dan al volledig onder invloed van de manipulerende ouder. De verstoten ouder staat machteloos, verliest alle grip op de situatie en de eigen kinderen en is niet meer in staat het tij te keren. Vaak hebben deze ouders dan al nutteloze rechtszaken en uitzichtloze trajecten bij de kinderbescherming en jeugdzorg achter de rug. Het haalt allemaal niets uit. Deze ouders worden – door hun ex-partner – op een uiterst wrede wijze buitenspel gezet en uit het leven van hun eigen kinderen gewerkt.

In mijn geval betekende het in de praktijk dat ik – ondanks dat ik in eerste instantie 3 rechtszaken heb gewonnen – vanaf medio 2015 geen enkel contact meer heb met mijn dochters. Hun moeder kwam gewoonweg de uitspraken van de rechtbank niet na; zonder dat dit gevolgen voor haar had. Iedere keer moest ik weer naar de rechtbank – wat mij telkens 6K kostte en moeder niks, want die had een toevoeging. Ze heeft me dus simpelweg ‘failliet’ geprocedeerd.

(Mogelijke) gevolgen van PAS voor het kind

Ouderverstoting heeft voor kinderen nogal wat gevolgen. Zo kunnen zij te maken krijgen met het syndroom ouderverstoting (ook wel PAS genoemd). Kinderen krijgen hierbij allerlei klachten, zowel fysiek als geestelijk. Het niet houden aan de omgangsregeling en bijvoorbeeld de kinderen niet met de andere ouder laten bellen is vaak het begin van ouderverstoting. Het ouderverstotingsyndroom heeft vaak een boemerang effect op latere leeftijd. Zodra een kind in de gaten krijgt dat de ouder bij wie zij altijd hebben gewoond altijd heeft gelogen over de andere ouder en dat de verhalen die werden verteld eigenlijk helemaal niet klopten, voelt het kind zich bedrogen. Het gevolg hiervan is dat het kind contact gaat zoeken met de verstoten ouder en vaak niets meer te maken wil hebben met de ander. Alleen als de verstoten ouder het kind probeert aan te moedigen om het probleem met de ander op te lossen door te praten, dan kan het syndroom zich (met goede hulp) enigszins herstellen.

psychologische klachten (angst, depressie, agressie, psychosomatische reacties, etc. )
verminderd gevoel van eigenwaarde
verliezen van contact met eigen gevoelens
verminderde prestatie op intellectueel gebied
gebrekkige sociale ontwikkeling
verminderd vertrouwen in anderen
onlogisch redeneren
drugs en/of alcoholmisbruik
gebrekkige oplossingsvaardigheden
identiteitsproblemen

“In 90% van de gevallen is het de vader die wordt verstoten, in 10% de moeder”

Signalen van een ouder die (kunnen) duiden op het veroorzaken van ouderverstoting:

De ene ouder betrekt het kind bij de eigen volwassen problemen rondom de scheiding waarbij het kind allerlei (voor het kind) gruwelijke informatie krijgt waar het qua leeftijd nog niet aan toe is. Die ouder zet zichzelf daardoor neer als slachtoffer en de andere ouder als dader. Omdat het kind de informatie over de andere ouder niet vanuit het eigen perfectief kan zien, kiest het kind (uit liefde en medeleven) partij voor de manipulerende ouder…
De ene ouder deelt het leed over de scheiding met het kind alsof het een gelijkwaardige ‘vriend of vriendin’ is.
De ene ouder praat zeer negatief over de andere ouder in het bijzijn van het kind.
De ene ouder overdrijft de tekortkomingen van de andere ouder.
De ene ouder werkt niet of zeer moeizaam mee aan de (door de rechter vastgestelde) omgangsregeling met de andere ouder.
De ene ouder geeft de uitwonende ouder geen informatie over de ontwikkelingen van het kind op school, medische aangelegenheden en andere zaken die van belang zijn en neemt belangrijke beslissingen zonder met de andere ouder te overleggen (ondanks dat de ouder dit wettelijk verplicht is). Daarmee wordt de andere ouder als nutteloos, waardeloos en ‘niemand om rekening mee te houden’ neergezet. Het kind neemt dat over.
De ene ouder laat het kind niet met rust (of tot rust komen) als het kind bij de andere ouder is. Dit doet hij/zij door continu contact te zoeken via telefoon, Skype, e-mail, sms, Whatsapp, Facebook et cetera. Zo gaat de negatieve beïnvloeding ‘gewoon’ door, ook als het kind bij de andere ouder is.
De ene ouder laat het kind (en anderen) geloven onmisbaar te zijn voor het kind. Dit staat de ontwikkeling naar zelfstandigheid in de weg.
De ene ouder beschuldigt de andere ouder van mishandeling, bedreiging, incest en slechte behandeling van het kind, maar kan dit niet hard maken. Het kind ontwikkelt door deze verhalen wel een angst (voor de andere ouder) en gaat het als waarheid zien.
De ene ouder heeft telkens excuses waarom het kind niet naar de andere ouder kan gaan en legt de ‘schuld’ neer bij het kind door te zeggen dat ‘het kind zelf zegt dat het niet naar die andere ouder toe wil’.
De ene ouder onderwerpt het kind na een bezoek aan de andere ouder aan een kruisverhoor. Deze ouder wil vooral horen hoe ‘afschuwelijk’ het was bij de andere ouder; dit bevestigt de al aanwezige negatieve gedachtestroom. Het kind durft op den duur niet meer te zeggen dat het wel leuk en gezellig was bij de andere ouder.
Broertjes en zusjes met ouderverstoting worden ingezet om de negatieve beïnvloeding te versterken.
De ene ouder laat een jong kind zelf bepalen of en wanneer het naar de andere ouder wil, in plaats van de omgangsregeling na te leven. Op den duur durft het kind niet meer bij de ene ouder aan te geven dat het (eigenlijk heel graag) naar de andere ouder wil. Het kind wil onrust en ‘strijd’ met de ouder vermijden en spreekt het verlangen naar de andere ouder niet meer uit. Het kind is bang voor de afwijzing van de manipulerende ouder of wil niet voor een keuze (tussen de ouders) worden gesteld.

Leed voor de verstoten ouder

Uiteraard is er het leed voor de ouder die verstoten wordt.

Een kind verliezen
– Geen contact kunnen hebben, is frustrerend. Dat gevoel knaagt en vreet aan het ouder willen zijn en niet meer kunnen of mogen ouder zijn.
– Het sterke gevoel van “Ik kon er niet bij”, haalt je als ‘verstoten’ ouder neer. Het onvermogen om ouder te zijn.
Onbegrip van de omgeving
– “Als het kind niet meer mag komen, dan zullen daar wel redenen voor zijn”. De mening van buitenstaanders snijdt als een mes.
– Ook professionelen zijn soms in dit bedje ziek, aldus L. Driesen.
Sterk gevoel van machteloosheid
– Niets kunnen veranderen aan de situatie, want elk contact met het kind wordt deskundig afgeschermd door de ouder waar het kind verblijft.
– Het gevoel het allemaal te moeten ondergaan.
Heb ik het wel goed gedaan? Een passieve houding om het kind de tijd te geven, werkt tegen de ‘verstoten’ ouder.
– Ouder is zich niet bewust van het beginnend contactverlies
– Ouder heeft zich mogelijks te snel neergelegd bij de wens van het kind
– Ouder wil geen strijd via de rechtbank en aanvaardt de situatie hetgeen vaak bij de omgeving de mening versterkt: “Hij/zij geeft het op“.
Grootouders blijven ook in de kou
– Grootouders die niets met de onmin te maken hebben, delen mee in de klappen en zien hun kleinkind niet meer. Ook voor hen wordt elk contact met het kind afgeschermd.

‘Leed’ voor de ouder bij wie het kind verblijft

Hoe kan het dat die ouder ook ‘leed’ ervaart? Toch is het zo:

De zorgouder, de ouder bij het kind verblijft, moet krampachtig de situatie bewaken en controleren.
– Constant de focus houden.
Constant blijven indoctrineren en de andere ouder blijven demoniseren
– Vaak wordt het kind afgedreigd: “Als je toch naar papa gaat, dan blijf je daar maar, je moet niet meer terug komen”.
Angst voor een eventueel contactherstel
– Omdat de verstotende ouder bang is dat haar/zijn leugens zullen uitkomen.

Op lange termijn krijgt de ouder die de andere ouder heeft verstoten de rekening
– Het kind wijst de ouder dan op zijn/haar beurt af: “Jij hebt onterecht gezegd dat papa niet goed was”. “Je hebt alle brieven en verjaardagskaartjes achtergehouden”. “Je hebt nooit gezegd dat papa met me conbtact wou hebben, je hebt me onwetend gehouden”.
– Dit kan een dramatisch effect hebben voor het kind, dat zich verongelijkt voelt en een vader of moeder werd onthouden.
– Ook voor de ouder die het kind voor zich alleen wilde: het kind verstoot dan die ouder of zet het contact op een laag pitje.

In mijn geval heeft de moeder alles uit de kast getrokken om het contact tussen mij en de kinderen te frustreren en onmogelijk te maken. Het contact met alle – voorheen – gezamenlijk vrienden is door haar verbroken. Immers, die kunnen de leugens van moeder ontkrachten tegenover de kinderen.

Het heeft me 2 jaar geduurd om de school van onze jongste dochter ervan te overtuigen dat er geen sprake is van mishandeling of van een contactverbod. Wat voorheen door school klakkeloos werd aangenomen, onder het mom van “we willen het beste voor ‘het kind'”; dus namen ze in eerste instantie die leugens voor waarheid aan. Immers; wie zou daar over liegen? Pas nadat school meermaals zelf geconfronteerd werden met de leugens en valse beloften van moeder, draaide ze bij en werd het contact tussen mij en school hersteld.

Hoe ouderverstoting meer herkenning en erkenning geven?

Er is nood aan meer wetenschappelijk onderzoek
– Over hoeveel kinderen gaat het?
– Welke mechanismen spelen en wat zijn de allereerste symptomen van ouderverstoting?
– Hoe beleven kinderen ouderverstoting (wat maken ze mee?)
Er is nood aan training en opleiding
– Praten met kinderen die een ouder verstoten is niet eenvoudig en vergt veel deskundigheid.
Er moet worden gesleuteld aan de organsiatie
– Justitie moet snel ingrijpen.
– Studie naar de mogelijkheden om snel op de bal te spelen.
– Hoe kan een snel antwoord gegeven worden op een hulpvraag van een verstoten ouder.
– Op welke wijze kunnen justitie en de hulpverlening structureel en functioneel samenwerken.
Er is nood aan aanpassingen in de wetgeving

Gelukkig is er de laatste jaren steeds meer aandacht voor dit onbeschrijfelijk onrecht. Ik verwijs naar:

Commissie-Rouvoet wil ‘scheidingsloket’ in gemeenten

Het kan en moet beter bij scheidingen, omwille van het kind.

Scheiden… en de kinderen dan? Commissie-Rouvoet wil maatregelen

Minister Dekker stuurt het ‘Adviesrapport Expertteam ouderverstoting/complexe omgangsproblematiek’ naar de Tweede Kamer.

Specialist moet ouderverstoting bij vechtscheiding voorkomen.

Dekker wil ouders die kind weghouden bij ex harder aanpakken.

Minister Dekker: ‘Zet speciale agent in tegen vechtscheidingen’.

‘Voorkom ouderverstoting door inzet van specialist’.

Mijn strijd is nooit over

Helaas is mijn strijd nog niet voorbij en geef ik niet op. Ik blijf vechten voor mijn dochter Ismey Maresch en stiefdochter, dat is bewezen schadelijk voor hun ontwikkeling. Maar ook voor de oma van mijn dochter en stiefdochter; ook zij heeft niets gedaan wat het niet hebben van contact met haar kleindochter(s) ‘rechtvaardigt. Of mijn broer en zussen – en hun kinderen – die al jarenlang geen contact meer hebben met hun nicht(jes).

Maar ik vecht ook tegen de incompetentie van de keten van hulpverleners, rechterlijke macht en de advocatuur. In alles ontbreekt het aan de insteek om te zoeken naar de oorzaak van de problemen en vervolgens het begeleiden naar een oplossing. Want ouderverstoting is in mijn ogen een misdaad en psychische mishandeling van kinderen.

Zelfs een rechter raakte privé verstrikt in het web van het rechtssysteem

En onlangs (artikel 31 mei 2021) heeft rechter Nathalie van Waterschoot hetzelfde meegemaakt; ook zij raakte verstrikt in een vechtscheiding en kwam klem te zitten tussen de raderen van de rechtspraak en hulpverlening. Haar ‘coming out’ heeft veel reuring veroorzaakt binnen haar/hun vakgebied; dat is an sich prima. Maar we zijn er nog lang niet. Zolang er door instanties als bijvoorbeeld de Raad voor de Kinderbescherming klakkeloos wordt aangenomen en opgeschreven wat moeder – en in mijn geval de beinvloedde kinderen – beweert en er geen waarheidsvinding wordt gedaan, verandert er niks. Want die klakkeloos overgenomen leugens worden vervolgens weer net zo makkelijk overgenomen door de rechtbank.

^{DIT MOET STOPPEN.}

Leestip

Jeugdzorginstellingen doen om principeredenen niet aan waarheidsvinding. De onderliggende gedachte wordt vaak samengevat met “iedereen heeft zijn eigen waarheid”. De bevindingen van jeugdzorginstellingen zijn dus vrijwel altijd subjectief. Deze subjectieve bevindingen komen uiteindelijk terecht bij een kinderrechter, die daar vervolgens een oordeel in een omgangs- en gezagskwestie op baseert. Daarbij wordt structureel niet getoetst aan de wet en aan internationaal recht.

Meer dan dat, is het in wezen niet. Het is dan ook wrang dat op dit moment ouders en kinderen stelselmatig van elkaar worden gescheiden op basis van rechterlijke uitspraken waarvan de onrechtmatigheid vrij eenvoudig aangetoond kan worden. Hieronder gaat het artikel van Mr. Tom Knijp uitgebreid op de materie in.

Het is voor 100% herkenbaar en tegelijkertijd confronterend. Alsof alle ouders en kinderen die hiermee te maken (= het slachtoffer van (zijn) geworden) hebben wellicht nooit in staat zullen zijn om dit ‘gevecht’ te gaan winnen. Wat mij betreft moeten we er alles aan doen om dit systeem te veranderen. Niet met de insteek dat we boos, kwaad en vol woede zijn. Maar met de intentie om ergens een ingang vinden op het gebied van ‘we zijn er er over eens dat dit alles niet klopt, dus hoe kunnen we – alle betrokkenen, dus ook de ouders – dit gaan veranderen?’

https://www.llmlegal.nl/blog/geen-waarheidsvinding-in-de-jeugdzorg-de-problemen-samengevat/

Artikel over het vaste (en herkenbare) patroon van ouderverstoting

Waarom kinderen niet openstaan voor het verhaal van de verstoten ouder, door Monique Meulemans. Klik hier om het artikel te lezen